Dlatego podejmując decyzję o powierzeniu swojej sprawy prawnikowi od spraw komorniczych musisz wziąć pod uwagę doświadczenie. Chodzi tutaj głównie o to, aby podmiot jakiemu powierzasz swoją życiową sprawę posiadał faktyczne i pozytywne wyniki swojej pracy. Ważne jest, aby nie była to tylko wiedza teoretyczna.

Andrzej Marek definiuje znęcanie się jako „zadawanie bólu fizycznego lub powodowanie cierpienia psychicznego u pokrzywdzonego. (…) Zachowanie to może wyrażać się w działaniu albo w zaniechaniu.”1 Maria Szewczyk określa pojęcie znęcania się jako „systematyczne, powtarzające się zachowanie złożone z jedno lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra(…).” Andrzej Wąsek definiuje „znęcanie się” jako „umyślne zachowanie sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszaniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenie innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek.”2 Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia z dnia 14 marca 2002 stwierdził, że „pojęciem znęcania się objęte są wielokrotne, intensywne działania sprawcy, dręczące ofiarę i powodujące znaczne dolegliwości i nie wyklucza się go w sytuacji, gdy ta ofiara podejmuje w ograniczonym zakresie zachowania także noszące cechy przemocy, by przeciwstawić się upokarzającej go sytuacji(…)”3 Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2003 roku IV KKN 312/99, OSN Prokuratura i Prawo, nr 9, poz. 322 oraz Orzeczenie Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2006 roku IV KK 395/200623 uznały, że pojęcie „znęcanie się” na gruncie art. 207 KK zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną. Nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. W związku z tym Sąd Najwyższy zauważył w wyżej wymienionym orzeczeniu z 2003 roku , że nie jest możliwe znęcanie się nad sobą wzajemnie małżonków w tym samym czasie. Te dwie tezy aprobuje również A. Wąsek (4) Uchwała SN z dnia 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75 przedstawiał stan, w którym ojciec „znęcał się fizycznie i moralnie nad małoletnią córką Katarzyną w ten sposób, iż ubliżał jej, bił ją rękoma po głowie i tułowiu, często przy użyciu pasa, polecał wielokrotnie wykonywać te same czynności porządkowe.”5 Należy podkreślić, że katalog sposobów znęcania się nie jest zamknięty. Pewne sytuacje życiowe pokazują, jak różnego rodzaju czynności można uznać za znęcanie się. Tworzenie zresztą katalogu zamkniętego sposobów znęcania się jest po pierwsze niemożliwe, a po drugie niecelowe. Znęcanie się może występować jako znęcanie fizyczne lub znęcanie psychiczne. Ustawodawca wymaga, aby sprawca stosował przynajmniej jedną metodę. Ewentualne połączenie znęcania fizycznego i psychicznego może stanowić powód wyższej karalności czynu w ramach sądowego wymiaru kary. Znęcanie fizyczne polega na oddziaływaniu fizycznym na osobę pokrzywdzoną. Do znamion znęcania się fizycznego zaliczyć możemy bicie, duszenie, głodzenie, skrępowanie ciała, przetrzymywanie (np. w piwnicy).6 Poza tym dodać jeszcze można wykręcanie rąk, rzucanie o ścianę, molestowanie seksualne, opluwanie, przypalanie, wyrzucanie z Znęcanie psychiczne można opisać jako czynności, które mają na celu negatywne oddziaływanie na psychikę osoby pokrzywdzonej. Możemy to tej grupy zaliczyć poniżanie, wyśmiewanie, obelżywe wyzywanie. A. Wąsek dodaje również sprowadzanie do domu prostytutek lub M. Szwarczyk zauważa, że w pewnych przypadkach zabicie zwierząt, które należą do pokrzywdzonych również może być formą znęcania się psychicznego. Uznał tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 22 czerwca 2006 roku II AKa 199/06. Sprawca świadomie i umyślnie zabił zwierzątka swoich dzieci w celu demonstracji swojej siły oraz Znęcanie może występować w formie działania lub zaniechania. Ustawodawca nie wymaga, aby spełnione zostały te warunki kumulatywnie. Istnienie więc jednej z nich jest warunkiem koniecznym i jednocześnie wystarczającym do zakwalifikowania przestępstwa z art. 207 Kodeksu karnego. Działaniem jest bicie, grożenie, Będą to więc wszelkie czynności, które mają na celu zadanie bólu fizycznego lub cierpienia psychicznego ofiary, które wymagają od sprawcy powzięcia wykonawstwa. Znęcaniem się przez zaniechane nazwiemy więc brak czynności wykonawczej przez sprawcę, które mają na celu zadanie bólu fizycznego lub cierpienia psychicznego. A. Marek zalicza tutaj przykładowo dręczenie głodem, nieopalanie zimnego W kontekście zaniechania wypowiadał się Sąd Apelacyjny z Katowic, który w orzeczeniu z dnia 6 lutego 2003 r., II AKa 532/02 stwierdził, że „wadliwe opiekowanie się dzieckiem nie implikuje pojęcia znęcania się (…)”12. Uznano w tym orzeczeniu, że brak było motywu zadawania cierpienia fizycznego lub bólu psychicznego ze strony sprawczyni. Autorzy podkreślają, że pojęcie „znęcania się” należy traktować jako pojęcie obiektywne. Nie byłoby więc wystarczające samo odczucie osoby pokrzywdzonej przestępstwem z art. Na tę sferę patrzeć z perspektywy zwykłego obywatela, który przeszedł prawidłowo socjalizację oraz jest wrażliwy na krzywdę innej A. Wąsek zauważa, że nie może być przestępstwem znęcania się zachowanie, które nie powoduje u ofiary poważnego bólu fizycznego lub cierpienia Dolegliwość bólu lub cierpienia akcentuje również V. Konarska – Autorzy zwracają więc uwagę na kwestię obiektywności oraz dolegliwości bólu fizycznego lub cierpienia psychicznego pokrzywdzonego. Nie będzie więc można uznać za znęcanie się pociągnięcie za włosy, gdy czynność tę wykonuje dyrektor wobec swojej asystentki. O ile przesłanka obiektywności mogłaby zostać spełniona, to dolegliwości raczej tutaj się nie znajdzie. M. Szewczyk oraz A. Wąsek podkreślają również, że znęcaniem się może być również jedno zdarzenie zwarte czasowo i miejscowo, które odznacza się intensywnością działania Jest to pogląd, który dominuje w doktrynie. Aprobuje go między innymi L. W pewnych sytuacjach czynności oddziaływania na małoletniego nie będą kwalifikowane jako znęcanie się ze względu na zastosowanie kontratypu karcenia dziecka. Aby mówić o nim muszą jednak być spełnione następujące warunki: cel wychowawczy, związek z konkretnym działaniem dziecka, postać karcenia zależna jest od rodzaju podmiotu, umiarkowanie. Ważne jest, że muszą one być spełnione W przypadku takiego zachowania nie możemy mówić o znęcaniu się, gdyż jest to działanie prawidłowe. A już na pewno nie jest nacechowane negatywnie wobec pokrzywdzonego. Znęcanie się korzysta z konstrukcji prawnej jedności czynów. Polega ona na istnieniu powtarzających się czynności na to samo dobro, które stanowi jedno przestępstwo Znamiona znęcania się mogą wystąpić w innych przestępstwach. Może to być groźba karalna, bezprawne pozbawienie wolności, zmuszanie do określonego zachowania, zniewaga, czy też naruszenie nietykalności cielesnej. W przypadku kwalifikacji z art. 207 KK czynów sprawcy następuje konsumpcja tych przestępstw. Nazywa się to zbiegiem pomijalnym. Pewne okoliczności mogą jednak spowodować, że nastąpi zbieg rzeczywisty ze względu na umyślność przestępstwa spowodowania ciężkiego lub średniego i lekkiego uszczerbku na zdrowiu. Jest to związane z surowszą kwalifikacją tych czynów. W takich sytuacjach zasada konsumpcji nie ma Zdanie to aprobuje również M. Artykuł 207 § 3 KK zawiera również znęcanie się ze szczególnym okrucieństwem, którego następstwem jest targnięcie się na własne życie przez ofiarę. Należy więc zastanowić się, co oznacza to szczególne okrucieństwo. A. Marek proponuje, aby uznać za nie duże cierpienia, które przekraczają znamiona znęcania się. Ponadto należy zwrócić uwagę na podatność na wiktymizację oraz możliwość M. Szewczyk uważa, że szczególne okrucieństwo często opiera się na przemocy fizycznej. Podkreśla również, że jest to intencjonalna agresja powodująca szkody psychiczne i 1 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 471 2 Wąsek A., [w:] Wąsek A. (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom I. Komentarz do artykułów 117 – 221”, Warszawa 2006, s. 1038 3 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 marca 2002 r., II AKa 7/02, OSN Prokuratura i Prawo, 2002, nr 12, [w:] Stefański R. A., „Kodeks karny z orzecznictwem i piśmiennictwem (za lata 1998 – 2003), TNOiK, Toruń 2004 4 Cytuję za : Stefański R. A., „Kodeks karny z orzecznictwem i piśmiennictwem (za lata 1998 – 2003), TNOiK, Toruń 2004 5 [w:] „Prokuratura i Prawo”, dodatek Orzecznictwo SN, SA, NSA i TK nr 5/2007, poz. 12 6 Wąsek A., [w:] Wąsek A. (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom I. Komentarz do artykułów 117 – 221”, Warszawa 2006, 7 Wyrok SN z dnia 27 lutego 2002 r., II KKN 17/00, OSNKW z 2002 nr 7-8, poz. 5526 Szewczyk M., [w:] Zoll A., „Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna”, Zakamycze, Kraków 2006, s. 728 8 Wąsek A., [w:] Wąsek A. (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom I. Komentarz do artykułów 117 – 221”, Warszawa 2006, s. 1039 9 Tamże, s. 1039 10 Szwarczyk M., [w:] Bojarski T. (red.), „Kodeks karny. Komentarz”, LexisNexis, Warszawa 2011, s. 476 11 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 471 12 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 471 13 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 lutego 2003 r., II AKa 532/02, Biuletyn Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2003, nr 2, [w:] Stefański R. A., „Kodeks karny z orzecznictwem i piśmiennictwem (za lata 1998 – 2003), TNOiK, Toruń 2004 14 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 471 15 Szewczyk M, [w:] Zoll A., „Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna”, Zakamycze, Kraków 2006, s. 727 16 Wąsek A., [w:] Wąsek A. (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom I. Komentarz do artykułów 117 – 221”, Warszawa 2006, s. 1038 17 Konarska – Wrzosek V., „Ochrona dziecka w polskim prawie karnym”, TNOiK, Toruń 1999, s. 55 18 Szewczyk M, [w:] Zoll A., „Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna”, Zakamycze, Kraków 2006, s. 727 oraz Wąsek A., [w:] Wąsek A. (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom I. Komentarz do artykułów 117 – 221”, Warszawa 2006, 19 Gardocki L., „Prawo karne”, Beck, Warszawa 2005, s. 259 20 Konarska – Wrzosek V., „Ochrona dziecka w polskim prawie karnym”, TNOiK, Toruń 1999, s. 60 21 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 472 22 Tamże, s. 472 23 Szwarczyk M., [w:] Bojarski T. (red.), „Kodeks karny. Komentarz”, LexisNexis, Warszawa 2011, s. 478 24 Marek A., „Kodeks karny. Komentarz”, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 472 25 Szewczyk M., [w:] Zoll A., „Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna”, Zakamycze, Kraków 2006, s. 733

Osiągnięcie uprawnień emerytalnych przez pracownika nie stanowi odrębnej przyczyny rozwiązania czy wypowiedzenie przez pracodawcę zawartej umowy o pracę. Rozwiązanie umowy o pracę jest uprawnieniem pracownika z którego może skorzystać lub nie. W związku z niedawną zmianą przepisów, która weszła w życie 20 kwietnia 2022 r. ZUS wyda decyzję o przyznaniu emerytury pomostowej

Zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej KRO) art. 57: „§ 1. Orzekając rozwód sąd orzeka (…) czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. § 2. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.” A zatem, Sąd orzeka o tym, który z małżonków jest winny rozkładu pożycia tylko wtedy, gdy z takim żądaniem zgłosi się choćby jeden z małżonków, nie ma znaczenia czy składający pozew czy odpowiadający na niego. Jeżeli, którakolwiek ze stron domaga się orzeczenia o winie, Sąd w treści wyroku rozwodowego wskazuje, że rozwiązuje małżeństwo stron z orzeczeniem: winy obu stron, winy powoda/ powódki, winy pozwanego / pozwanej. Natomiast gdy oboje małżonkowie są zgodni, że nie chcą rozwodu z orzekaniem o winie, Sąd jest zobligowany do tego, by zaniechać rozstrzygnięcie tej kwestii w orzeczeniu kończącym sprawę. Wówczas w treści wyroku rozwodowego, znajduje się zapis, zgodnie z którym sąd rozwiązuje małżeństwo stron przez rozwód bez orzekania o winie. Co daje orzeczenie, że jeden z małżonków ponosi winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego? 1. moralne zwycięstwo dla małżonka, który nie zawinił w rozkładzie pożycia, 2. ma znaczenie z punktu widzenia obowiązku alimentacyjnego między byłymi małżonkami. „Moralne zwycięstwo „ Uzyskując rozwód z orzeczeniem winie małżonka winnego rozpadu małżeństwa małżonek niewinny odnosi niejako moralne zwycięstwo. Oczywiście jest to niezwykle istotne i ma znaczenie, zwłaszcza na początkowym etapie sprawy rozwodowej, gdy małżonek niewinny dowiaduje się o zdradzie, gdy decyduje się ujawnić długoletnie znęcanie się, albo fakt, iż doszło do przemocy fizycznej. Jednak doświadczenie zawodowe wskazuje, że z czasem to „zwycięstwo moralne” już nie smakuje już tak, jak by się wydawało na początku. Dlaczego? Bo rozwód trwał kilka lat, bo wymagał zaangażowania najbliższych członków rodziny – rodziców, nierzadko też dzieci, a czasem i wspólnych przyjaciół, bo kilkuletni rozwód z orzekaniem o winie to ciągłe rozdrapywanie ran, bo to trudności z podziałem majątku, w końcu bo to większe koszty związane z uzyskaniem rozwodu, w tym wynagrodzenie adwokata itp. itd. Dlatego zawsze, gdy do mojej Kancelarii zgłaszają się Klienci, informuję ich o powyższych niedogodnościach, by mogli realnie ocenić sytuację i świadomie podjąć decyzję. Większość Klientów decyduje się na zaniechanie orzekania o winie, ale są i tacy, którzy po rozważeniu wszystkich „za” i „przeciw” domagają się na rozwód z orzekaniem o winie współmałżonka za rozkład pożycia. Obowiązek alimentacyjny: Orzeczenie o winie w wyroku rozwodowym ma wpływ na obowiązek płatności alimentów rozwiedzionych małżonków względem siebie. Kiedy przysługują alimenty po rozwodzie od byłego współmałżonka? – w razie gdy jeden z byłych małżonków jest w stanie niedostatku, – w razie istotnego pogorszenia sytuacji materialnej małżonka niewinnego. Niedostatek: Zgodnie z art. 60 §1 KRO małżonek rozwiedziony, który w wyroku rozwodowym nie został uznany za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. A zatem dotyczy to zarówno sytuacji, gdy strony wnosiły o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie, jak i gdy sąd uznał obu małżonków za winnych zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego, albo gdy uznał, że winny rozkładu pożycia jest jeden z małżonków, ten który jest zobowiązany do alimentów. A zatem w razie niedostatku jedynie uznanie za wyłącznie winnego jednego, małżonka zwalnia z obowiązku łożenia alimentów drugiego małżonka tzn. sąd alimentów nie zasądzi tylko na rzecz wyłącznie winnego małżonka. A zatem jeżeli sąd uzna że oboje małżonkowie są winni, to mogą się oni wzajemnie domagać od siebie alimentów. Co to znaczy niedostatek ? To sytuacja materialna, w której dana osoba nie jest w stanie zaspokoić swoich podstawowych potrzeb życiowych typu wyżywienie, leki, mieszkanie. Istotne pogorszenie sytuacji materialnej: Zgodnie z art. 60 §2 KRO małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia małżeńskiego, jest obowiązany do przyczyniania się do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, jeżeli na skutek rozwodu nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. Co to znaczy istotne pogorszenie sytuacji materialnej? To sytuacja, kiedy wskutek rozwodu istotnie pogorszyła się stopa życiowa małżonka rozwiedzionego tzn. po rozpadzie małżeństwa żyje gorzej, niż wówczas, gdy pozostawał w związku małżeńskim np. nie stać go na zakupy markowych ubrań, wycieczek zagranicznych, żyje w gorszych warunkach mieszkaniowych np. w kawalerce, a przed rozwodem w domu z basenem itp. Czas trwania obowiązku alimentacyjnego? Obowiązek alimentacyjny międzybyłymi małżonkami trwa w pewnych okolicznościach mimo ustania małżeństwa i jest kontynuacją obowiązku małżeńskiego – zaspokajania potrzeb rodziny. Zasadniczo obowiązek alimentacyjny między byłymi małżonkami trwa do czasu zawarcia nowego związku małżeńskiego przez małżonka uprawnionego do alimentów, co wynika bezpośrednio z przepisów. Nadto coraz częściej Sądy stają na stanowisku, że trwa do momentu zawarcia nieformalnego związku z inną osobą. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd ( zwane zasadami współżycia społecznego), na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni. Jak wykazać winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego? Otóż małżonek, który domaga się orzeczenia wyłącznej winy jednego małżonka jest zobligowany tę winę wykazać. W jaki sposób? W postępowaniu rozwodowym środki dowodowe są niezwykle różnorakie, ale najczęściej spotykane to dowody to: przesłuchanie samych strony – małżonków, zeznania świadków, nagrania audio i video wraz z transkrypcjami, zdjęcia, korespondencja tradycyjna (listy) , korespondencja np. z portalów społecznościowych typu Facebook, Messenger, Instagram, maile, Whats App, raport detektywa, dokumentacja medyczna, zaświadczenia od różnych instytucji np. ze szkoły, przedszkola, poradni, wyroki sądu karnego skazujące współmałżonka, ewentualnie protokoły rozpraw, opinie biegłych, w tym OZSS (opiniodawczy zespół specjalistów sądowych) czy COS (centrum opiniodawstwa sądowego), inne. Przyczyny do uznania byłego małżonka za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa? W przepisach prawa rodzinnego nie ma katalogu przyczyn, których spełnienie gwarantuje rozwód z orzeczeniem o winie. Z całą pewnością uznanie jednego małżonka za wyłącznie winnego rozpadu pożycia wymaga uznania, tego że drugi z małżonków swoim zachowaniem nie naruszył zasad współżycia społecznego, realizował obowiązki małżeńskie wynikające z kodeksu rodzinnego, a jego zachowaniu nie można zarzucić żadnych nieprawidłowości. Co zatem jest przyczyną rozkładu pożycia determinującą orzeczeni wyłącznej winy? Doktryna i orzecznictwo, jak również moja praktyka zawodowa wskazują, że małżonek uznany może być za wyłącznie winnego rozpadu pożycia z takich przyczyn jak: niewierność – zdrady małżeńska, która nie została wybaczona, uzależnienie np. nadużywanie alkoholu, leków czy narkotyków, agresja i stosowanie przemocy w rodzinie, w tym znęcanie się psychiczne i fizyczne, inne uzależnienia np. hazard, niegospodarność, lenistwo i ciągłe zaciąganie kredytów, trwonienie pieniędzy, odmowa współżycia fizycznego, zmuszanie do współżycia fizycznego, zaniedbywanie małżonka i rodziny, pracoholizm, nieetyczne postępowanie. Warto jednak podkreślić, że ustalając kwestię winy jednego małżonka, sąd musi mieć przekonanie, że przyczyną rozwodu było zawinienie tylko tego jednego małżonka, z kolei małżonek niewinny mimo niewłaściwej postawy poprzedniego małżonka, zachowywał się bez zarzutu. Przyczyny niezawinione przez stronę W doktrynie i orzecznictwie wyróżnia się również szereg przyczyn leżących co prawda po stronie jednego z małżonków, ale niezależnych od niego, a co za tym idzie nie mogących odnieść skutku w postaci: rozwód z orzeczeniem o winie wyłącznie jednego z małżonków. Do takich przyczyn należy zaliczyć: chorobę psychiczną i niedorozwój umysłowy; niedobór seksualny; niezgodność charakterów i umysłowości. Jak wygrać rozwód z orzeczeniem o winie? Żeby wygrać sprawę o rozwód z orzeczeniem o winie i doprowadzić do tego, ze współmałżonek zostanie uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia należy się dobrze przygotować! W szczególności należy zebrać materiał dowodowy nie budzący wątpliwości, że to wyłącznie zachowanie współmałżonka spowodowało rozpad małżeństwa. W tym celu Klienci bardzo często korzystają z usług detektywa, gromadzą w toku małżeństwa dowodowy np. zdjęcia, nagrania audio i video, korespondencję, informują osoby z zewnątrz o sytuacji w małżeństwie, w razie potrzeby wzywają policję na interwencje, robią obdukcje lekarskie, zdarza się, że inicjują sprawy karne np. o znęcanie się, pobicie, groźby karalne. Co równie istotne, chcąc uzyskać rozwód z orzeczeniem o winie drugiego współmałżonka, należy dołożyć maksimum staranności, by małżonkowi niewinnemu nikt nie zarzucił niewłaściwego zachowania np. niezgodnego z zasadami współżycia społecznego, prowokowania itp. A zatem oprócz tego, że należy zebrać odpowiedni materiał dowodowy, powołać świadków i zadbać o to, by nam samym nie było czego zarzucić, należy również doskonale sformułować pozew rozwodowy. W przypadku procesu dotyczącego rozwodu z orzekaniem o winie pozew o rozwód i odpowiedź na pozew są najważniejszym pismami procesowymi. O ile do złożenia pozwu można się przygotować i np. wstrzymać się czasem miesiąc lub dwa z jego złożeniem w oczekiwaniu na dowody, to niestety z odpowiedzią na pozew nie jest tak dobrze. Odpowiedź na pozew należy złożyć w terminie zakreślonym przez sąd, nie krótszym niż 14 dni i zazwyczaj wynoszącym właśnie tyle. Dlatego bardzo istotne, by przy ich tworzeniu skorzystać z usług dobrego adwokata rozwodowego / adwokata rodzinnego, mającego wiedzę i doświadczenie w zakresie prawa rodzinnego. Rozwód z orzeczeniem winy to skomplikowany proces sądowy, wymagający nie tylko racji moralnych, ale też olbrzymiego doświadczenia i sprytu pełnomocnika. Rozwód z orzeczeniem winy a podział majątku Klienci zgłaszający się do Kancelarii pytają wielokrotnie czy rozwód z orzeczeniem winy za rozkład pożycia małżeńskiego ma wpływ na podział majątku? Zasadniczo nie! Choć może się zdarzyć, że będzie miało wpływ. A mianowicie, jeżeli Sąd orzeknie , że za rozpad małżeństwa winę ponosi jeden z małżonków, a to dlatego, że dopuścił się zdrady małżeńskiej, albo dlatego, że był agresywny i stosował przemoc w rodzinie to takie zawinienie byłego małżonka nie będzie miało znaczenia dla podziału majątku małżeńskiego. Jeżeli jednak Sąd orzeknie, że wina małżonka polega na nieróbstwie, lenistwie, braku zaangażowania w obowiązki domowe, nieuzasadnionemu trwonieniu pieniędzy, uzależnieniu od hazardu lub nieuzasadnionego zaciągania kredytów, to może być to przyczynkiem do ustalenia w podziale majątku nierównych udziałów należnych małżonkom. O powyższym napiszemy w najbliższym czasie. Zapraszamy do bieżącego śledzenia strony. Czy sprawa rozwodowa z orzeczeniem winy jest dłuższa niż bez orzekania o winie? TAK! Dlaczego? Otóż by ustalić, że w sprawie są spełnione przesłanki rozwodu – trwały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego, a nadto który z małżonków ponosi winę za rozpad małżeństwa sąd musi przeprowadzić postępowanie dowodowe. Dla ustalenia zupełności i trwałości rozpadu małżeństwa wystarczające może okazać się przesłuchanie samych stron – małżonków, jeżeli ich stanowiska są zgodne. W przypadku rozwodu bez orzekania o winie jest to bardzo częste. Jednak dla orzeczenia, który małżonek ponosi winę za ten rozkład, zazwyczaj nie jest to wystarczające, a zachodzi potrzeba przeprowadzenia innych dowodów, o których mowa w poprzednim akapicie. O ile przeprowadzenie dowodów z dokumentów nie jest czasochłonne ( sąd wydaje jedynie postanowienie o ich dopuszczeniu jako dowodów), o tyle znacznie bardziej czasochłonne przeprowadzenie jest dowodów jakimi są zeznania świadków, opinie biegłych np. z OZSS lub COS czy odtworzenia nagrań audio lub video. Sprawa o rozwód – ile rozpraw? Zależy czy jest to rozwód z orzeczeniem o winie czy nie, no i oczywiście jeśli są małoletnie dzieci to jakie są stanowiska stron w tej kwestii władzy rodzicielskiej, alimentów i kontaktów. Jeśli rozwód jest bez orzekania o winie, a małżonkowie nie mają małoletnich dzieci, to doświadczenia wskazują, że sąd daje rozwód na pierwszym terminie, od razu po przesłuchaniu stron. Podobnie jest w przypadku rozwodu bez winy i przy zgodnych stanowiskach odnośnie małoletnich dzieci, a czasem nawet mimo ich braku. Jest wówczas szansa, by sąd orzekł rozwód na pierwszym terminie rozprawy. Zdecydowanie inaczej jest, jeśli wchodzi w grę rozwód z orzeczeniem o winie. Domaganie się uznania przez sąd, jednego z małżonków za wyłącznie winnego rozkładu pożycia determinuje konieczność przedstawienia szeregu dowodów potwierdzających tą okoliczność, a co za tym idzie determinuje to wielość rozpraw. Powyższe nie wynika z przepisów z zakresu prawa rodzinnego, ale z utartej praktyki sadowej. Pierwsza rozprawa rozwodowa Z zasady na pierwszy termin rozprawy Sąd wzywa wyłącznie strony, bowiem chce ustalić czy istnieje możliwość pojednania stron, a jeśli to niemożliwe to ustala jakie kwestie są między stronami sporne i które wymagają przeprowadzenia dowodów. Zazwyczaj dopiero na drugi termin sąd wzywa świadków, przy czym zazwyczaj w pierwszej kolejności świadków strony powodowej, a na kolejny termin strony pozwanej. Rzadko zdarza się, by sąd wzywał wszystkich świadków na jedną rozprawę. Oczywiście zależy ilu jest tych świadków, jeśli 2-4, to mogą być wezwani na jedną rozprawę. Jeśli świadków jest więcej, to są wzywani na kilka terminów. Co więcej, nawet wezwanie świadka, nie gwarantuje, że zostanie on danego dnia przesłuchany, bo np. adres może być błędny i wezwanie może do niego nie dotrzeć, może się nie stawić bez usprawiedliwienia, może usprawiedliwić niestawiennictwo z uwagi na chorobę, plany urlopowe itp., w końcu może się zdarzyć, że mimo iż świadek się stawi, nie zostanie przesłuchany, z uwagi na upływ czasu przeznaczonego na rozpoznanie sprawy w danym dniu, albo z uwagi na to, że sędzia referent się rozchoruje i rozprawa zostanie zdjęta z wokandy, albo strona przeciwna usprawiedliwi swoją nieobecność, w końcu co też się zdarza, że zostanie ogłoszony alarm bombowy w sądzie. Wówczas taki świadek będzie musiał być wezwany na kolejny termin rozprawy. Przerwy między rozprawami Przerwy między rozprawami w Sądzie Okręgowym w Katowicach są zależne od tego, u którego sędziego sprawa jest rozpoznawana, ale średnio wynoszą od 3 do 7 miesięcy. Co oznacza, że przy 2-3 rozprawach sprawa rozwodowa trwa minimum rok. A zdarzają się takie, które trwają przed Sądem I instancji po 3 – 4 lata. Co więcej praktyka wskazuje na to, że sędziowie wyznaczają bardziej odległe terminy rozpraw w sprawach o rozwód z orzeczeniem o winie, dążąc do swego rodzaju „przeczekania”, a tym samym zmiany stanowiska stron na rozwód bez orzekania o winie. Dowody z opinii specjalistycznych: OZSS i COS a długość sprawy rozwodowej Jeżeli jest złożony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii OZSS lub COS, to zazwyczaj jest on dopuszczany po przesłuchaniu wszystkich świadków i wówczas dopiero jest rejestrowany w OZSS lub COS. Czas oczekiwania na przeprowadzenie badania to ok. 4-6 miesięcy, a w niektórych OZSS okręgu katowickiego nawet 12 miesięcy. Po badaniu znów oczekujemy na wydanie opinii, a później w razie takich wniosków, ewentualnych opinii uzupełniających pisemnych lub ustnych ( biegli słuchani na rozprawie). W końcu sąd wyznacza termin rozprawy, na której sąd słucha strony postępowania – małżonków. Rozwód z orzeczenie o winie – jak długo trwa? Efekt jest taki, że od złożenia pozwu do orzeczenia rozwodu upływa od kilku do nawet kilkudziesięciu miesięcy, a przecież jeszcze pozostaje postępowanie odwoławcze – apelacja do Sądu Apelacyjnego w Katowicach. Tam na rozpoznanie apelacji oczekuje się ok. 1- 2 lat, w zależności od składu, do którego sprawa trafia do rozpoznania. Kto ponosi koszty rozwodu z orzeczeniem o winie? Zasadą prawa cywilnego jest, że koszty procesu ponosi strona przegrywająca proces. Oznacza to tyle, że w razie rozwodu z orzeczeniem winy, koszty procesu w całości ponosi ten z małżonków, któremu sąd przypisał wyłączoną winę za rozpad związku małżeńskiego. Oczywiście sąd uzna tak, jeśli takie żądanie złożył małżonek niewinny rozkładu pożycia małżeńskiego. W razie gdy obie strony są uznane zw winne rozkładu pożycia małżeńskiego, sąd winien podzielić koszty procesu po połowie między nimi. Co składa się na koszty procesu rozwodowego? 600 zł tytułem opłaty od pozwu rozwodowego ( nie ma znaczenia czy pozew jest z wina czy nie, opłata zawsze wynosi 600 zł, jednak jeśli strony zgodnie wnoszą o rozwód bez orzekania o winie, sąd zwraca połowę tej opłaty, a pozostałą cześć zasądza od jednego małżonka na rzecz drugiego małżonka), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, jeżeli strona korzysta z usług adwokata, 720 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego ok. 80 zł tytułem wynagrodzenia kuratora, który przeprowadza wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania dzieci, koszty tłumacza przysięgłego, jeśli stroną jest osoba niewładająca językiem polskim, koszty sporządzania opinii przez OZSS lub COS, inne. Reasumując: rozwód z orzeczeniem o winie jest orzekany, gdy którykolwiek z małżonków zgłosi takie żądanie, zgodne stanowisko małżonków o zaniechaniu orzekania o winie jest wiążące dla sądu, do rozwodu z orzeczeniem o winie należy dobrze się przygotować i zadbać o zebranie materiału dowodowego, przed wytoczeniem rozwodu warto się skonsultować z adwokatem, albo zlecić mu prowadzenie sprawy, rozwód z orzeczeniem o winie jest długotrwały, orzeczenie o winie jest istotne ze względu na obowiązki alimentacyjne.

Jak się dowiedzieliśmy, w tym roku Willem M. miał już inną sprawę karną. Chodziło o znęcanie się nad żoną Anną, która nad początku stycznia uciekła od niego z domu.

^{Wiele mówi się o tym, że równie niebezpieczna, jak przemoc fizyczna, jest przemoc psychiczna. Jednak niestety zdecydowanie trudniej ją udowodnić, a mimo to niesie ze sobą naprawdę ciężkie skutki dla osoby nią doświadczonej. Warto dowiedzieć się, jak z ową przemocą walczyć i czy oprawcy można założyć sprawę. Przemoc psychiczna – poznaj definicję Wiele osób doświadcza przemocy psychicznej, choć nie do końca zdają sobie sprawę, że są jej ofiarami. Czasami dochodzi wręcz do kuriozalnych sytuacji, że ofiara broni oprawcy, tłumacząc, że miał zły dzień, czy po prostu w relacjach zdarzają się takie sytuacje. Poprzez przemoc psychiczną rozumie się formę interakcji z drugim człowiekiem, która sprawia, że jedna ze stron czuje się źle. Są to więc wszelkie wyzwiska, upokorzenia, manipulacje, groźby, a także szantaże. Przemoc psychiczna ma to do siebie, że często przybiera formę powracającą, a wręcz nasilającą się. Według statystyk częściej oprawcami są mężczyźni i według socjologów taki stan rzeczy wynika z wzorców wychowawczych bądź leży w kwestiach kulturowych. Niewątpliwie osoba, która doświadcza przemocy psychicznej może czuć się upokorzona, ma niskie poczucie własnej wartości, a z czasem może pojawić się depresja czy nerwica oraz myśli samobójcze. Oprawca próbuje za wszelką cenę uzależnić ofiarę od siebie i sprawić, iż będzie ona sądziła, że sama nie da sobie rady. Konsekwencje przemocy psychicznej Skutki znęcania się psychicznego są równie ciężkie jak przemocy fizycznej, choć często ich nie widać. Ofiary przemocy popadają w depresję, mają myśli samobójcze, ale też często okaleczają się. Dochodzi nawet do tego, że obwiniają same siebie i sądzą, iż zasługują na takie traktowanie. Ofiary przemocy psychicznej często można poznać po tym, że są bierne, ciche, wycofane oraz uległe. Warto wiedzieć, że przemoc psychiczna może przybrać wiele form. Objawiać się może brakiem szacunku wobec ofiary i lekceważeniem jej, także w otoczeniu osób trzecich. Często dochodzi kontrola takiej osoby i działania, które mają na celu ograniczyć jej kontakty z rodziną czy przyjaciółmi, gdyż taką osobą łatwiej się manipuluje. Przejawem może być chorobliwa zazdrość, a więc oskarżenia o zdradę czy chęć zdrady. Dochodzi nawet do agresji werbalnej, która może przejawiać się uporczywym milczeniem bądź krzykami i awanturami. Kolejnym objawem przemocy psychicznej jest grożenie agresją fizyczną. Obejmuje ona również trzaskanie drzwiami, niszczenie rzeczy czy uderzanie ściany. Trzeba wiedzieć, że oprawcy nie zmieniają się, dlatego też ofiara powinna czynić wszystko co możliwe, a więc uwolnić się od oprawcy. Przyda się pomoc adwokata (np Można również zgłosić się do fundacji zajmującej się ofiarami przemocy. W wielu przypadkach konieczna jest terapia, a nawet farmakoterapia. Czy można założyć sprawę cywilną oprawcy? Oczywiście odpowiedź jest twierdząca. Niestety w wielu przypadkach przemoc psychiczna jest bagatelizowana i to nawet przez służby. Nie jest też ścigana z urzędu, a to oznacza, że aby walczyć z oprawcą, konieczne jest założenie sprawy cywilnej w sądzie. Oczywiście tutaj przyda się pomoc adwokata od spraw cywilnych. Będzie on reprezentował Wasze interesy, ale też pomoże załatwić wszystkie sprawy formalne. Czy można wygrać sprawę cywilną o znęcanie się? Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, ale warto zdawać sobie sprawę, że jest to trudne. Przede wszystkim przemoc psychiczną jest naprawdę trudno udowodnić i wymaga to nakładu czasu. Otóż warto mieć dowody, które mogą obejmować np. nagrane rozmowy, przy czym trzeba wiedzieć, że taki dowód nie zawsze jest dopuszczony przez sąd. Dodatkowo psychiatra może wystawić opinię o tym, że doświadczyło się przemocy psychicznej i że konieczna jest terapia. Niestety nadal w Polsce jest naprawdę bardzo mało tego rodzaju spraw i trudno je wygrać. Oczywiście nie oznacza to wcale, że nie należy jej składać, ale oprawca będzie robił wszystko, aby zbagatelizować Wasze słowa. Może dojść nawet do tego, że on będzie chciał udowodnić, że jest ofiarą. Przemoc psychiczna może przybierać różne formy i niestety niesie ze sobą często tragiczne konsekwencje. Nigdy nie należy jej bagatelizować. Previous StoryModne i niemodne – poznaj dodatki, które ...Next StoryTatuaże w stylu retro – zwykły styl ...} zYP7giT. 414 32 322 310 31 196 180 282 46

jak wygrać sprawę o znęcanie